Rolowe materiały bitumiczne

Rolowe materiały bitumiczne to papy i membrany samoprzylepne składające się z osnowy (wkładki) nasyconej (lub nasyconej i powleczonej) bitumem. Rozróżnić można papy asfaltowe oraz asfaltowe modyfikowane. Te ostatnie występują najczęściej jako papy termozgrzewalne oraz samoprzylepne membrany.

Papy mogą być mocowane (klejone) do podłoża za pomocą masy asfaltowej lub lepiku – są to najczęściej papy niemodyfikowane, zgrzewane do podłoża (termozgrzewalne) lub mocowane przez przyklejenie (membrany samoprzylepne).

Właściwości

W papach modyfikowanych (termozgrzewalnych i samoprzylepnych), jak sama wskazuje nazwa, masa asfaltowa, którą powleczona jest osnowa, najczęściej modyfikowana jest elastomerem SBS lub plastomerem APP.

• Elastomer SBS nadaje papie stabilność formy, dobrą przyczepność do podłoża oraz znaczną elastyczność nawet w niskich temperaturach (do –40°C). Papy tego typu można łączyć z innymi rodzajami pap.
• Plastomer APP (ataktyczne polipropyleny) z dodatkiem nasyconych elastomerów poliolefinowych oprócz stabilnej formy i dobrej przyczepności zapewnia odporność na działanie kwasów i soli nieorganicznych, ozonu oraz wysokiej temperatury (do 150°C). Papa natomiast staje się dość sztywna w ujemnych temperaturach (–10°C).

Ze względu na osnowę papy asfaltowe można podzielić na:

• papy na osnowie z tkanin technicznych,
• papy na welonie z włókien szklanych lub tworzyw sztucznych,
• papy na włókninie przeszywanej,
• papy na taśmie aluminiowej (stosowane są w zasadzie jako paroizolacja),
• papy z wkładką miedzianą (stosowane najczęściej na dachach zielonych jako warstwa odpychająca korzenie).

Uwaga: spotyka się jeszcze tzw. papy na osnowie tekturowej. Nie są one materiałem hydroizolacyjnym i nie mogą być stosowane jako hydroizolacja (!)

Na właściwości papy wpływ ma także rodzaj osnowy:

• wykonana z tkaniny szklanej cechuje się dużą wytrzymałością na zerwanie, jednak jej wadą jest bardzo mała rozciągliwość;
• osnowa na bazie włókniny lub tkaniny poliestrowej cechuje się dużą rozciągliwością przy zerwaniu przy jednoczesnej wysokiej wytrzymałości na siły zrywające;
• włóknina poliestrowo-szklana wykazuje wysoką odporność na siły zrywające.

Papy termozgrzewalne produkowane są zazwyczaj na osnowie z włókna szklanego lub osnowy poliestrowej, dla samoprzylepnych membran osnową jest zazwyczaj włóknina poliestrowa, welon szklany, welon szklany + siatka, tkanina szklana, jak również tzw. osnowa mieszana.

Elastyczne wyroby asfaltowe na osnowie (papy, membrany samoprzylepne) muszą spełniać wymagania normy PN-EN 13969:2006/A1:2007 „Wyroby asfaltowe do izolacji przeciwwilgociowej łącznie z wyrobami asfaltowymi do izolacji przeciwwodnej części podziemnych – Definicje i właściwości” [1], stosowane przy parciu wody pod ciśnieniem muszą być klasyfikowane jako wyroby do izolacji przeciwwodnej (T), przy wykonywaniu izolacji przeciwwilgociowej jako (A), ewentualnie (przy ograniczonym zastosowaniu) muszą spełniać wymagania normy PN-EN 14967:2007 „Elastyczne wyroby wodochronne – Wyroby asfaltowe do poziomej izolacji przeciwwilgociowej – Definicje i właściwości” [2].

Spełnienie tylko i wyłącznie wymagań normy PN-EN 13969 [1] nie jest wystarczające. Norma ta, podobnie jak inne normy serii PN-EN, definiuje wymagania stawiane konkretnym materiałom poprzez dwie wartości:

• wartość graniczną producenta oznaczaną symbolem MLV – jest to ustalana przez producenta konkretna, graniczna (minimalna lub maksymalna) wartość (wynik konkretnego badania, wartość konkretnego parametru), która musi być osiągnięta w badaniach,
• wartość deklarowaną producenta oznaczaną symbolem MDV – jest to deklarowana przez producenta konkretna wartość (wynik konkretnego badania, wartość konkretnego parametru) podawana z założoną tolerancją.

Jedynymi parametrami podanymi obligatoryjnie są:

• wodoszczelność przy ciśnieniu min. 60 kPa (6 m słupa wody) dla klasy pap (T)/2 kPa (0,2 m słupa wody) dla klasy papy (A)
• oraz prostoliniowość (20 mm/10 m).

Brak jest w niej informacji, jakimi parametrami musi się charakteryzować konkretny materiał, aby mógł w danych warunkach brzegowych (przy konkretnym obciążeniu wilgocią/wodą, przy konkretnym zastosowaniu itp.) pełnić swoją funkcję. Oznacza to, że deklaracja właściwości użytkowych stanowi jedynie formalny dokument potwierdzający fakt, że materiał może być wprowadzony na rynek zgodnie z prawem.

Innym, zdecydowanie ważniejszym zagadnieniem jest określenie właściwości lub minimalnych wymagań, jakie musi spełnić dany wyrób, aby mógł spełniać zamierzoną funkcję. Są to dwie zupełnie różne rzeczy, a z punktu widzenia skuteczności wykonanych prac spełnienie wymagań normowych (deklaracja właściwości użytkowych) może nie mieć żadnego znaczenia.

Posiadanie przez dany wyrób formalnego dopuszczenia do stosowania w budownictwie nie oznacza, że dany materiał nadaje się do wykorzystania w konkretnej sytuacji. Należy przeanalizować parametry konkretnego wyrobu i ocenić, czy jest on w stanie przenieść oddziałujące na niego obciążenia (chociażby ze względu na obecność agresywnych wód gruntowych, obciążenia mechaniczne, odporność na uszkodzenia itp.).

Warto zapoznać się z wymaganiami normy DIN V 20000-203 [6] która stawia minimalne wymagania w zależności od osnowy, zastosowania i stopnia modyfikacji papy. Przykładowo:

• dla pap asfaltowych na osnowie z siatki z włókna szklanego i poliestrowej minimalna gramatura osnowy to 200 g/m2 przy wodoszczelności 100 kPa przez 24 h i zawartości składników rozpuszczalnych 1600 g/m2.
  Jeżeli papy mają być stosowane do uszczelnień pod ścianami fundamentowymi (w przekroju muru), zawartość składników rozpuszczalnych powinna wynosić 2100 g/m2,
• dla termozgrzewalnych pap polimerowo-asfaltowych gramatura osnowy poliestrowej oraz z siatki z włókna szklanego nie powinna być mniejsza niż 200 g/m2 przy wodoszczelności 200 kPa przez 24 h,
• dla termozgrzewalnych pap polimerowo-asfaltowych z osnową mieszaną (poliester + włókno szklane) gramatura osnowy nie powinna być mniejsza niż 120 g/m2 przy wodoszczelności 200 kPa przez 24 h,
• dla samoprzylepnych membran bitumicznych z folią HDPE wodoszczelność nie powinna być mniejsza niż 400 kPa przez 24 h.

Zarówno powyższe zalecenia ITB, jak i przywołane w następnych punktach zalecenia normy DIN 18195 [4] oraz DIN 18533 [5], jako że nie mają statusu warunków obligatoryjnych, nie muszą być spełnione, stanowią jednak zasady ogólnej sztuki budowlanej, których przestrzeganie może mieć zasadniczy wpływ na późniejszą trwałość i skuteczność wykonanych prac hydroizolacyjnych.

Papy, które są mocowane przez klejenie lepikiem do podłoża, mają gorsze parametry, ale i są dużo tańsze. Osnowa (z włókna szklanego) powinna mieć gramaturę przynajmniej 60 g/m2, minimalna zawartość składników rozpuszczalnych to 1200 g/m2, a jeżeli chodzi o elastyczność, to przy przeginaniu na wałku o średnicy 8 cm w temperaturze do 0°C nie mogą powstawać rysy i spękania. Pokazuje to wyraźnie, że minimalne wymagania dla pap klejonych lepikami są dużo niższe niż dla pap termozgrzewalnych lub samoprzylepnych membran (trudniejsze jest także wykonawstwo tego typu powłok), dlatego powinny być one stosowane jedynie jako izolacja przeciwwilgociowa.

Zastosowanie

Zasadniczo bitumiczne materiały rolowe stosuje się do wykonywania pionowych i poziomych hydroizolacji elementów budowli mających kontakt z otaczającym gruntem.

• Papy modyfikowane stosowane są do pionowych i poziomych izolacji przeciwwodnych i przeciwwilgociowych.
• Pap modyfikowanych APP nie należy stosować razem z papami modyfikowanymi SBS-em (ich wadą jest też gorsza przyczepność do wyrobów niemodyfikowanych APP.
• Pap asfaltowych na welonie z włókien szklanych nie wolno zaginać i wywijać na powierzchnie pionowe. Mogą one stanowić tylko jedną warstwę w wielowarstwowej (min. trzywarstwowej) powłoce.

Zaletą pap termozgrzewalnych i membran samoprzylepnych jest łatwość uzyskania żądanej grubości nakładanej warstwy i możliwość niemal natychmiastowego zasypania wykopu. Trudniejsze jest natomiast uszczelnianie dylatacji i przejść rurowych (min. konieczność docinania i zachowania ściśle określonej kolejności układania kształtek), dlatego chętnie stosuje się je do uszczelniania płaskich, równych powierzchni (niedopuszczalne są ostre krawędzie i wystające wtrącenia, jak również ubytki w podłożu (wymusza to w niektórych sytuacjach konieczność stosowania warstw wyrównawczych). Newralgiczne mogą być także miejsca łączenia ze sobą poszczególnych pasów.

Podłoże

Generalnie papy i membrany samoprzylepne można stosować na podłoża, takie jak:

• otynkowane mury z cegły, pustaków lub bloczków ceramicznych, z kamienia, bloczków betonowych, betonu komórkowego, bloczków silikatowych itp. (w przypadku murów z elementów drobnowymiarowych o wysokiej dokładności wykonania tynkowanie nie musi być wykonywane),
• beton/żelbet,
• tynki tradycyjne, cementowe, ewentualnie cementowo-wapienne,
• jastrychy cementowe.

Membrany samoprzylepne mogą być także nakładane na szlam uszczelniający, o ile do gruntowania podłoża nie stosuje się preparatów na bazie rozpuszczalników. Grubość warstwy szlamu na krawędzi musi być w takiej sytuacji sprowadzona do zera. Wariant ten nie może być stosowany w przypadku pap termozgrzewalnych.

Zawsze konieczna jest ocena stanu podłoża, usunięcie luźnych i niezwiązanych cząstek oraz wszelkich innych substancji mogących pogorszyć przyczepność.

Jednak podstawową różnicą pomiędzy materiałami rolowymi (papy, membrany samoprzylepne) a bezspoinowymi jest konieczność zapewnienia równego podłoża. Dlatego zawsze należy starannie ocenić równość podłoża, które musi być bez ostrych krawędzi i nierówności, wystających wtrąceń itp.

• Wystające wypukłości należy skuć. Naroża wyoblić łukiem o promieniu przynajmniej 3 cm lub sfazować pod kątem 45° w odległości przynajmniej 4–5 cm od krawędzi.
• Wszelkie ubytki i wyłomy muszą być wypełnione zaprawami odpowiednimi do rodzaju podłoża. Nie należy stosować tu tylko tradycyjnych zapraw cementowych, niezbędne jest używanie jako modyfikatora emulsji polimerowej. Alternatywą mogą być gotowe zaprawy naprawczo-reprofilacyjne, jeżeli to niezbędne, na systemowej warstwie sczepnej. Prace uszczelniające można przeprowadzać po wyschnięciu materiału reprofilacyjnego.

Na murach z porowatych materiałów lekkich (np. beton komórkowy) konieczne jest dodatkowo podjęcie pewnych czynności mających na celu zamknięcie porów na uszczelnianej powierzchni. Może to być szpachlowanie cementową zaprawą z dodatkiem polimerów lub zagruntowanie powierzchni systemowym preparatem gruntującym.

Podobnie należy przygotować powierzchnię tynku. Większe ubytki trzeba uzupełnić i odczekać, aż materiał zwiąże. Podłoża betonowe oczyścić, wyrównać, usunąć mleczko cementowe, nacieki (jeżeli występują) i pozostałości innych materiałów mogące pogorszyć przyczepność. Krawędzie fundamentów i narożniki zewnętrzne sfazować.

Papy i membrany samoprzylepne można nakładać na istniejące materiały uszczelniające tylko wtedy, gdy są one kompatybilne ze sobą (np. brak możliwości zgrzania papy termozgrzewalnej do szlamu ze względu na brak odporności polimerów znajdujących się w szlamie na działanie otwartego ognia). W razie wątpliwości starą izolację należy usunąć, a także wszelkie istniejące materiały uszczelniające na bazie smoły. W wewnętrznych narożach wykonać klin.

Szczególnią uwagę zwracać trzeba na wilgotność podłoża, nie powinna ona przekraczać 4–6% (masowo, taką wartość przyjmuje się za bezpieczną).

Aplikacja

Papy mogą stanowić zarówno izolację przeciwwilgociową, jak i przeciwwodną. Wyznacznikiem do stosowania, oczywiście oprócz zaleceń producenta, jest rodzaj papy i liczba warstw. Dla izolacji przeciwwilgociowej wystarczy wykonanie jednej warstwy z papy termozgrzewalnej lub samoprzylepnej membrany bitumicznej, jak również jednej warstwy z papy klejonej lepikiem do podłoża.

Oprócz wymagań ze względu na szczelność istotne jest zapewnienie odpowiedniej odporności na uszkodzenia mechaniczne, dlatego np. na ławach fundamentowych czy pod płytą denną stosuje się zazwyczaj dwie warstwy papy.

Inaczej wygląda sytuacja dla izolacji przeciwwodnej – wymagane jest stosowanie minimum dwóch warstw polimerowej papy termozgrzewalnej. Norma DIN 18195 [4] zaleca:

• wykonanie minimum dwuwarstwowej powłoki wodochronnej z papy termozgrzewalnej na osnowie z siatki lub poliestru. Przy zagłębieniu od 4 m do 9 m wymagane jest wykonanie trzywarstwowej powłoki lub zastosowanie na ostatnią warstwę (od strony naporu wody) papy z wkładką miedzianą (papa na osnowie z siatki lub poliestru + papa z wkładką miedzianą),
• przy zagłębieniu powyżej 9 m wymagane jest stosowanie dwóch warstw papy termozgrzewalnej na osnowie z siatki lub poliestru oraz jednej warstwy papy z wkładką miedzianą.

Aktualna norma DIN 18533-2 [5] w podobny sposób definiuje wymagania stawiane rodzajom i ilościom warstw materiałów rolowych przy wykonywaniu powłok wodochronnych:

• dla izolacji przeciwwilgociowych niezbędne jest wykonanie minimum jednowarstwowej powłoki z polimerowo-bitumicznej papy termozgrzewalnej lub samoprzylepnej membrany bitumicznej,
• dla izolacji przeciwwodnej, gdy stosuje się papy bitumiczne lub polimerowo-bitumiczne klejone do podłoża:
  
  – przy zagłębieniu do 4 m wymagane jest zastosowanie minimum 2 warstw papy,
  – przy zagłębieniu powyżej 4 m do 9 m wymagane jest zastosowanie albo minimum 3 warstw papy albo 2 warstw, w tym jednej z wkładką miedzianą,
  – przy zagłębieniu powyżej 9 m wymagane jest zastosowanie minimum 3 warstw papy, w tym jednej z wkładką miedzianą,

• dla izolacji przeciwwodnej, gdy stosuje się termozgrzewalne papy polimerowo-bitumiczne:
  
  – przy zagłębieniu nie większym niż 9 m wymagane jest zastosowanie minimum 2 warstw, w tym jednej na osnowie poliestrowej,
  – przy zagłębieniu powyżej 9 m wymagane jest zastosowanie minimum 3 warstw, w tym jednej na osnowie poliestrowej,

• dla izolacji przeciwwodnej, gdy stosuje się samoprzylepne polimerowo-bitumiczne membrany na osnowie:
  
  – przy zagłębieniu nie większym niż 9 m możliwe jest zastosowanie jako dolna warstwa w 2-warstwowym układzie, gdy na warstwę wierzchnią stosuje się polimerowo-bitumiczną papę termozgrzewalną,
  – przy zagłębieniu powyżej 9 m możliwe jest zastosowanie jako dolna warstwa w 3-warstwowym układzie, gdy na warstwę następną stosuje się polimerowo-bitumiczną papę termozgrzewalną.

Minimalne wymagania dla pap klejonych lepikami są dużo niższe niż dla pap termozgrzewalnych lub samoprzylepnych membran, trudniejsze jest także wykonawstwo tego typu powłok, dlatego powinny być one stosowane jedynie jako izolacja przeciwwilgociowa. Jeżeli jednak izolacja przeciwwodna miałaby być wykonana z pap klejonych lepikami, to według normy DIN 18195 [4] wymagane jest wykonanie minimum trzywarstwowej powłoki wodochronnej z papy klejonej do podłoża (ostatnia warstwa papy musi zostać pokryta masą asfaltową), przy zagłębieniu powyżej 4 m (do 9 m) konieczne jest wykonanie czterowarstwowej powłoki.

• Dla izolacji z pap klejonych do podłoża wymagane jest wykonanie ścianki (warstwy) dociskowej. Ilość masy asfaltowej bez wypełniaczy lub z wypełniaczami wykorzystywanej do przyklejenia pasa papy nie może być mniejsza niż, odpowiednio 1,5 kg/m2 lub 2,5 kg/m2.
• Przy stosowaniu materiałów rolowych na ławach często popełniany jest podstawowy błąd związany z szerokością pasa klejonego na ławach. Jako że grubość ścian często wynosi 24–25 cm, rolkę papy tnie się na cztery części, tak że krawędź wypada dokładnie w licu ściany lub wystaje na blisko 1 cm. To zdecydowanie za mało, aby wykonać szczelne połączenie z izolacją pionową lub podposadzkową – FOT. 1–2. Pas papy powinien wystawać poza lico ściany o minimum 6 cm (z każdej strony).

• Po sprawdzeniu i oczyszczeniu podłoża należy je zagruntować dedykowanym bitumicznym roztworem gruntującym. Wykonywanie właściwej powłoki można rozpocząć po wyschnięciu preparatu gruntującego. Temperatura aplikacji powinna zawierać się w przedziale od 0°C do +30°C dla pap modyfikowanych SBS-em, dla innych rodzajów pap za minimalną temperaturę przyjmuje się +5°C (o ile producent nie mówi inaczej).
• Podłużne zakłady powinny mieć szerokość 8–15 cm i być wykonywane zgodnie z kierunkiem spływu wody, zakład poprzeczny nie powinien być mniejszy niż 8–10 cm. Przy dwóch warstwach przesunięcie zakładów ma połowę szerokości pasa, przy trzech – 1/3 szerokości pasa.
• Na powierzchniach pionowych prace trzeba tak zaplanować, aby rozpoczynać je od najniższego punktu konstrukcji – arkusze papy/membrany należy tak układać, aby woda spływała z arkusza położonego wyżej na arkusz położony niżej (zgodnie z zasadami układania dachówek).

• Przed rozpoczęciem układania papę lub membranę należy rozwinąć i ułożyć na płaskiej, twardej powierzchni, a po rozprostowaniu się materiału dociąć do żądanych wymiarów i ponownie zrolować. Jednocześnie należy dociąć kształtki do uszczelnienia naroży i krawędzi.

Przy układaniu pap termozgrzewalnych płomień powinien podgrzewać zarówno podłoże, jak i papę na całej szerokości rolki. Masa na spodniej powierzchni papy powinna ulec roztopieniu, wówczas należy przesunąć palnik, a rolkę papy docisnąć do podłoża (papa powinna „topić się” w roztopionym asfalcie, a przed rolką tworzyć się warstwa płynnego asfaltu o szerokości 8–10 cm), wyciskając jednocześnie jego nadmiar na boki na szerokość 2–6 cm. Nie wolno jednak dopuścić do zniszczenia (spalenia) papy, płomień powinien być sukcesywnie przesuwany, tak aby jego działanie było krótkotrwałe. Zakłady w celu poprawnego połączenia zaleca się docisnąć np. za pomocą wałka silikonowego. Brak wypływu masy bitumicznej spod krawędzi pasa papy przy zgrzewaniu świadczy o nieprawidłowym zgrzaniu papy do podłoża.

Końcówkę arkusza należy nadtopić od spodu małym palnikiem i przykleić do podłoża. Nie wolno zostawiać nieprzyklejonej końcówki pasa papy, aby później pod nią wkleić kolejny arkusz. Należy wówczas wykonać tzw. styk odwrotny: arkusz aż do samego końca przykleić do podłoża. Przy wznawianiu robót pas styku (o szerokości ok. 20 cm) starannie oczyścić, gdy zanieczyszczenia są znaczne, należy nadtopić palnikiem masę asfaltową na zanieczyszczonej powierzchni i za pomocą metalowej szpachelki usunąć zanieczyszczenia wraz z nadtopioną masą. Na tak przygotowanej powierzchni przykleić nowy arkusz.

W przypadku membran samoprzylepnych z początku pasa trzeba ostrożnie oderwać papier ochronny (zalecane jest jego zrolowanie) i starannie przykleić odsłonięty pas membrany do podłoża tak, aby nie powstały pęcherze (dociskać za pomocą szmat, szczotek, wałków itp. narzędzi od osi pasa membrany ku krawędziom). Zakłady starannie docisnąć np. wałkiem silikonowym. Na koniec całą powierzchnię jeszcze raz docisnąć do podłoża.

Do klejenia pap stosuje się lepik na gorąco lub na zimno. Temperatura lepiku na gorąco powinna wynosić 160–180°C.

Na powierzchniach poziomych lub lekko pochylonych lepik nakłada się na przygotowaną powierzchnię za pomocą szczotki (ewentualnie wylewa i rozprowadza szczotką) i całopowierzchniowo wkleja pas papy. Aby uzyskać sklejenie, konieczne jest natychmiastowe dociśnięcie wstęgi, używając szczotek, wałków itp., od osi ku krawędziom. Na powierzchniach pionowych lepik nakładać zarówno na podłoże, jak i spodnią część pasa papy. Należy zwrócić uwagę, żeby lepik nakładać tylko na taką powierzchnię, która umożliwia zespolenie się materiałów (lepik musi być wystarczająco „klejący się”). Trzeba tu przestrzegać zaleceń producenta.

Dodatkowo do chwili wyschnięcia warstwy lepiku, który pokrywa ostatnią warstwę papy, powłokę hydroizolacyjną, należy chronić przed zbyt silnym wpływem ciepła (intensywne nasłonecznienie), przesuszeniem (silny wiatr), deszczem, mrozem, wodą, np. stosując siatki, folie, maty itp.

Kontrola wykonywanej powłoki uszczelniającej

Bezwzględnie wymagane jest sprawdzenie wyglądu zewnętrznego materiałów (równość cięcia, stan krawędzi – to przed zgrzewaniem lub klejeniem), jak również dokładność sklejenia i szerokość zakładów. Uwaga: brak wypływu masy bitumicznej spod krawędzi pasa papy przy zgrzewaniu świadczy o nieprawidłowym zgrzaniu papy do podłoża.

Literatura

1. PN-EN 13969:2006, PN-EN 13969:2006/A1:2007, „Elastyczne wyroby wodochronne. Wyroby asfaltowe do izolacji przeciwwilgociowej łącznie z wyrobami asfaltowymi do izolacji przeciwwodnej części podziemnych. Definicje i właściwości”.
2. PN-EN 14967:2007, „Elastyczne wyroby wodochronne. Wyroby asfaltowe do poziomej izolacji przeciwwilgociowej. Definicje i właściwości”.
3. „Komentarz do normy PN-EN 14967, „Elastyczne wyroby wodochronne. Wyroby asfaltowe do poziomej izolacji przeciwwilgociowej. Definicje i właściwości” wraz z zaleceniami ITB dla wyrobów objętych normą”, ITB, 2010.
4. DIN 18195, Bauwerksabdichtung:
       – Teil 3, „Anforderungen an den Untergrund und Verarbeitung der Stoffe, Ausgabe 2011–12”,
       – Teil 4, „Abdichtungen gegen Bodenfeuchte (Kapillarwasser, Haftwasser) und nichtstauendes Sickerwasser an Bodenplatten und Wänden, Bemessung und Ausführung, Ausgabe 2011–12”,
       – Teil 5, „Abdichtungen gegen nichtdrückendes Wasser auf Deckenflächen und in Nassräumen, Bemessung und Ausführung, Ausgabe 2011–12”,
       – Teil 6, „Abdichtungen gegen von außen drückendes Wasser und aufstauendes Sickerwasser, Bemessung und Ausführung, Ausgabe 2011–12”.
5. DIN 18533-2:2017-07, „Abdichtung von erdberührten Bauteilen – Teil 2: Abdichtung mit bahnenförmigen Abdichtungsstoffen”.
6. DIN V 20000, „Anwendung von Bauprodukten in Bauwerken – Teil 203”.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!