Nieniszcząca diagnostyka zespolenia warstw betonowych na przykładzie posadzek

Dużą niedogodnością metody odrywania jest to, że w każdym punkcie badawczym po zakończeniu badania powstaje uszkodzenie. Pojawia się ono w wyniku oderwania od podkładu fragmentu warstwy wierzchniej o średnicy równej 50 mm (FOT. 1–6), które po zakończeniu badań wymaga naprawy.

Warto w tym miejscu przykładowo podać, że w przypadku posadzek norma PN-EN 12626:2001 wymaga, aby jeden pomiar kontrolny przypadał na powierzchnię wynoszącą 3 m².

Ta niedogodność przekłada się w praktyce na ograniczanie liczby punktów badawczych koniecznych do wiarygodnej oceny jakości wykonania posadzki.

Jest oczywiste, że w przypadku stwierdzenia braku przyczepności na styku warstwy wierzchniej z podkładową (delaminacji) konieczne jest większe zagęszczenie punktów badawczych w stosunku do wymagania podanego wyżej, w celu lokalizacji obszaru pozbawionego przyczepności i jego granic. Wtedy sygnalizowana wyżej niedogodność jest jeszcze bardziej odczuwalna.

Z tych powodów jest uzasadnione opracowanie bardziej efektywnej metody, która umożliwi wykonanie badań w dowolnie dużej liczbie miejsc badawczych, w sposób niepowodujący miejscowego zniszczenia badanej powierzchni.

Z doniesień literaturowych wynika, że do oceny zespolenia warstw betonowych przydatne są metody nieniszczące [1, 2, 3, 4, 5]. W przeciwieństwie do stosowanej obecnie metody seminieniszczącej dostarczają one żądanej informacji bez naruszenia struktury betonu.

Przydatna jest do tego celu metoda optyczna, która daje możliwość określania wartości parametrów charakteryzujących chropowatość powierzchni betonu [6, 7, 8, 9, 10, 11, 12]. Widok przykładowej aparatury wykorzystywanej w tej metodzie w postaci skanera 3D przedstawiono na FOT. 7.

Do analizy chropowatości powierzchni betonu można wykorzystać wartości następujących parametrów uzyskanych tą metodą:

• S_a – średnie arytmetyczne odchylenie badanej powierzchni od powierzchni odniesienia,
• S_q – średnie kwadratowe odchylenie badanej powierzchni od powierzchni odniesienia,
• S_sk – współczynnik asymetrii powierzchni, nazywany skośnością powierzchni,
• S_ku – miarę gęstości prawdopodobieństwa wysokości powierzchni,
• S_p – maksymalną wysokość wzniesienia powierzchni,
• S_v – maksymalną głębokość wgłębienia powierzchni,
• S_bi – wskaźnik nośności powierzchni,
• S_ci – wskaźnik utrzymania płynu przez rdzeń,
• S_vi– wskaźnik utrzymania płynu przez doliny.

Przydatna jest do tego celu również metoda odpowiedzi na impuls (ang. impulse response) [13, 14] – aparaturę badawczą do jej przeprowadzenia przedstawiono na FOT. 8. Metoda ta pozwala wygenerować dla badanej powierzchni wartości następujących parametrów:

• N_av – średnią zmienność dynamiki drgań,
• K_d – sztywność dynamiczną,
• M_p/N – tempo przyrostu dynamiki drgań,
• v – współczynnik wadliwości.

Również przydatna jest do tego celu metoda młoteczkowa (ang. impact-echo) [15, 16, 17, 18, 19, 20] – potrzebną do tego celu aparaturę badawczą przedstawiono na FOT. 9. Metoda ta pozwala uzyskać wartość parametru fT – częstotliwość odpowiadającą fali ultradźwiękowej odbitej od dna.

Można przy zastosowaniu tych metod wykazać, że zespolenie na styku warstw jest albo że go nie ma. Jednakże praktycznie niemożliwa była dotychczas wiarygodna ocena z ich pomocą wartości przyczepności na odrywanie fb.

Ilustracją tego stwierdzenia mogą być rezultaty badań zamieszczone w pracach „Nieniszcząca ocena zespolenia warstw betonowych w podłogach z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych” [21], „Testing interlayer pull-off adhesion in concrete floors by means of nondestructive acoustic methods” [22], „Analiza wpływu chropowatości podkładu betonowego na przyczepność na odrywanie warstwy wierzchniej” [23], pokazane przykładowo na RYS. 1–4.

Jak z nich wynika, określenie wiarygodnych korelacji między przyczepnością na odrywanie fb a poszczególnymi (pojedynczymi) parametrami określonymi za pomocą nieniszczących metod: optycznej [23] i akustycznych odpowiedzi na impuls oraz młoteczkowej [22] nie jest możliwe z uwagi na uzyskane bardzo niskie wartości współczynnika determinacji r2.

W odpowiedzi na przedstawione problemy opracowano nowy sposób diagnostyki nieniszczącej, pozwalający wiarygodnie oceniać nie tylko zespolenie w układzie zerojedynkowym, lecz także wartość przyczepności na odrywanie warstw betonowych – wierzchniej od podkładowej.

Sposób ten pozbawiony jest sygnalizowanych wyżej mankamentów. Bazuje on na znajomości wartości parametrów opisujących chropowatość powierzchni warstwy podkładowej ocenianych metodą optyczną i wartości parametrów ocenianych nowoczesnymi metodami akustycznymi: odpowiedzi na impuls i młoteczkową na powierzchni warstwy wierzchniej, a także wykorzystaniu sztucznych sieci neuronowych.

Metodyka zerojedynkowej nieniszczącej oceny zespolenia

Opracowana i zweryfikowana praktycznie metodyka zerojedynkowej nieniszczącej oceny zespolenia warstw betonowych w posadzkach została przedstawiona w pracy „Nondestructive identification of delaminations in concrete floor toppings with acoustic methods” [24]. Dotyczy ona oceny zespolenia bez możliwości identyfikacji wartości przyczepności na odrywanie.

Metodykę tę przedstawiono na RYS. 5 i 6. Jak z nich wynika, nieniszczącą ocenę zespolenia należy prowadzić w dwóch etapach.W etapie I następuje zgrubna lokalizacja obszarów posadzki, w których brak jest przyczepności na styku warstw.

Badania te trzeba wykonać metodą odpowiedzi na impuls. Należy w tym celu nanieść na badanej posadzce siatkę punktów pomiarowych w rozstawie co ok. 1000 mm, przy zachowaniu minimalnej odległości 500 mm od krawędzi.

Jeżeli powierzchnia posadzki jest znaczna, wskazane jest zwiększenie rozstawu punktów pomiarowych do ok. 2000 mm. Kolejnym krokiem jest wzbudzenie fali sprężystej skalibrowanym młotkiem w każdym punkcie naniesionej siatki pomiarowej i analiza po każdym wzbudzeniu: wartości siły sprężystej wywołanej przez młotek, wykresu prędkości fali sprężystej, wykresu zmienności.

Efektem tej analizy jest uzyskanie w każdym punkcie siatki pomiarowej wartości charakterystycznych parametrów: średniej zmienności Nav, sztywności dynamicznej Kd i ewentualnie skoku zmienności Mp, średniej zmienności pomnożonej przez skok zmienności Nav·Mp oraz współczynnika wad w.

Następnie, jak wynika z RYS. 5, należy wykonać badania objęte etapem II w celu dokładnej lokalizacji obszaru wadliwego, a szczególnie jego granic. Badania te należy wykonać metodą młoteczkową.

Pierwszym krokiem jest naniesienie w wykrytym i zgrubnie określonym w etapie I obszarze siatki k punktów pomiarowych w rozstawie 100×100 mm. Następnym krokiem jest wzbudzenie w każdym z tych punktów fali sprężystej za pomocą stalowego wzbudnika i zarejestrowanie widma amplitudowo-czasowego.

Kolejny krok to przekształcenie tego widma za pomocą specjalistycznego oprogramowania, wykorzystującego algorytm szybkiej transformaty Fouriera w widmo amplitudowo-częstotliwościowe. Następnie należy poddać analizie uzyskane (w każdym punkcie pomiarowym) widmo amplitudowo-częstotliwościowe w celu stwierdzenia, czy delaminacja występuje.

Jak to przedstawiono w pracy „Nondestructive identification of delaminations in concrete floor toppings with acoustic methods” [24], przeprowadzono weryfikację praktyczną opracowanej metodyki w garażu wielopoziomowym, w którym betonowa warstwa wierzchnia gr. 80 mm ułożona została na podkładzie betonowym. Na RYS. 7–8 przedstawiono fragment badanej posadzki o powierzchni ok. 100 m², obejmujący 6 pól oznaczonych literami A–F.

Naniesiona numeracja pól i zgrubne zlokalizowanie metodą odpowiedzi na impuls obszaru wadliwego zostało przedstawione na RYS. 7. W celu ustalenia granic obszaru wadliwego, zlokalizowanego zgrubnie za pomocą metody odpowiedzi na impuls, przeprowadzono badania metodą młoteczkową. W obszarze tym rozplanowano siatkę k punktów badawczych w rozstawie 100×100 mm z dokładnym ustaleniem lokalizacji jego granic, tak jak zostało to pokazane na RYS. 8.

Nieniszczący sposób identyfikacji wartości zespolenia

Jak już zostało wspomniane, metodyka nieniszczącej zerojedynkowej oceny zespolenia warstw betonowych w posadzkach jest przydatna jedynie do określenia występowania delaminacji (co odpowiada stanowi, gdy wartość przyczepności na odrywanie fb wynosi 0) albo jego braku. Nie umożliwia ona określenia pośrednich wartości przyczepności i tym samym określenia w sposób nieniszczący wartości przyczepności na odrywanie fb.

Jest natomiast możliwe wiarygodne określenie wartości zespolenia warstw w rozumieniu przyczepności na odrywanie, gdy zastosuje się do tego celu trzy nieniszczące metody: optyczną, akustyczne – odpowiedzi na impuls i młoteczkową – oraz sztuczne sieci neuronowe jako narzędzie kojarzenia wyników uzyskanych wymienionymi wyżej metodami.

Wykazały to badania przeprowadzone w pracach „Neural prediction of the pull-off adhesion of the concrete layers in floors on the basis of nondestructive tests” [25] i „New nondestructive way of identifying the values of pull-off adhesion between concrete layers in floors” [26].

Aby to udowodnić eksperymentalnie, wykonano modelowe elementy próbne, dla których przyjęto różne sposoby przygotowania powierzchni warstwy podkładowej, gwarantujące uzyskanie wartości przyczepności na odrywanie fb w stosunkowo szerokim przedziale – od 0,3 do 1,2 MPa.

Na powierzchni warstwy podkładowej tych elementów określono metodą optyczną wartości 9 parametrów opisujących chropowatość tej powierzchni, następnie na powierzchni warstwy wierzchniej określono parametry wymienionymi wcześniej metodami akustycznymi.

Wszystkie parametry wyznaczono w kilkuset miejscach pomiarowych rozmieszczonych na powierzchni modelowych elementów próbnych, a następnie w tych miejscach wykonano odwierty w warstwie wierzchniej w celu uzyskania wartości przyczepności na odrywanie fb przy użyciu metody odrywania. Przykładowy widok elementu próbnego po wykonaniu odwiertów w warstwie wierzchniej przedstawiono na FOT. 10.

Rezultaty badań w postaci uzyskanych wartości łącznie 14 parametrów poddano analizom statystycznym (statystyka opisowa, test Shapiro-Wilka, współczynnik korelacji rang Spearmana, algorytm C&RT), które pozwoliły wyselekcjonować 5 parametrów najbardziej przydatnych jako zmienne wejściowe do uczenia i testowania sztucznej sieci neuronowej, a mianowicie uzyskane za pomocą nieniszczącej metody odpowiedzi na impuls:

• S_a – średnie arytmetyczne odchylenie badanej powierzchni od powierzchni odniesienia,
• S_q – średnie kwadratowe odchylenie badanej powierzchni od powierzchni odniesienia, uzyskane za pomocą nieniszczącej metody optycznej,
• K_d – sztywność dynamiczną,
• Na_v – średnią zmienność dynamiki drgań,

oraz fT – częstotliwość odbicia się fali ultradźwiękowej od dna, uzyskaną za pomocą nieniszczącej metody młoteczkowej.

Przykładowe wartości wyselekcjonowanych parametrów, jako zmienne wejściowe wykorzystane do uczenia i testowania sztucznej sieci neuronowej, przedstawiono w TABELI 1.

Wybrano sieć jednokierunkową, wielowarstwową, ze wsteczną propagacją błędu i algorytmem uczenia QUASI-NEWTONA, liczbą neuronów warstwy ukrytej 10 oraz z funkcją aktywacji warstwy ukrytej tanh, o strukturze pokazanej na RYS. 9, którą poddano następnie procesom uczenia i testowania [21].

W procesie uczenia tej sieci uzyskano wartość współczynnika korelacji liniowej R równą 0,9775, a w procesie testowania – 0,9725 (RYS. 10–11).Po nauczeniu i przetestowaniu sieć poddano weryfikacji doświadczalnej i uzyskano bardzo dobrą zgodność wyników (RYS. 12).

Aby graficznie zilustrować wyniki przeprowadzonej weryfikacji (TABELA 2), sporządzono przykładową mapę adhezji, przedstawioną na RYS. 13–14 (w pozostałych punktach powierzchni wyniki uzyskano za pomocą interpolacji liniowej).

Na podstawie przeprowadzonych badań i uzyskanych rezultatów można stwierdzić, że możliwa jest wiarygodna neuronowa identyfikacja wartości przyczepności na odrywanie fc,b warstw betonowych wierzchniej od podkładowej, na podstawie parametrów ocenionych trzema metodami nieniszczącymi: optyczną, odpowiedzi na impuls i młoteczkową.

Metodyka neuronowej nieniszczącej identyfikacji zespolenia

Na podstawie przeprowadzonych badań oraz analiz z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych zaproponowano metodykę nieniszczącej identyfikacji wartości zespolenia warstw betonowych w posadzkach, w rozumieniu przyczepności na odrywanie, z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych.

W metodyce tej uwzględniono konieczność wykorzystania trzech nieniszczących metod badawczych i pięciu parametrów uzyskanych za ich pomocą, a mianowicie: dwóch parametrów (S_a i S_q) opisujących chropowatość powierzchni warstwy podkładowej ocenianych metodą optyczną oraz trzech parametrów (K_d, N_av i f_T) ocenianych na powierzchni posadzki dwiema nieniszczącymi metodami akustycznymi: odpowiedzi na impuls i młoteczkowej. Ogólny schemat tej metodyki pokazano na RYS. 15.

Metodyka ta obejmuje trzy etapy.

Etap 1 to realizacja badań doświadczalnych, których rezultaty tworzą bazę danych (zbiór danych). Etap ten składa się z: etapu 1a (RYS. 16), polegającego na wykonaniu badań doświadczalnych chropowatości powierzchni warstwy podkładowej metodą optyczną przed zabetonowaniem warstwy wierzchniej; etapu 1b (RYS. 17), w którym po wykonaniu warstwy wierzchniej należy wykonać badania doświadczalne na powierzchni posadzki nieniszczącymi metodami akustycznymi: odpowiedzi na impuls i młoteczkowej; etapu 1c (RYS. 17), gdzie wykonuje się badania doświadczalne seminieniszczącą metodą odrywania.

I tak w etapie 1a należy dokonać wyboru n punktów badawczych na powierzchni betonowej warstwy podkładowej i następnie wykonać w tych punktach, z wykorzystaniem metody optycznej, skanowanie powierzchni o wymiarach 50×50 mm.

Rejestracja uzyskanych danych następuje przez cyfrowy zapis obrazu powierzchni w postaci pliku. Kolejnym krokiem w tym etapie jest wyznaczenie w punktach badawczych wartości parametrów chropowatości.

Następnie, w etapie 1b, należy nanieść n punktów badawczych na powierzchni warstwy wierzchniej podłogi w tych samych miejscach, jak w etapie 1a (w tych samych punktach, w których wykonano badania metodą optyczną).

Kolejnym krokiem jest wykonanie badań nieniszczącą metodą odpowiedzi na impuls. Należy dokonać wzbudzenia fali sprężystej skalibrowanym młotkiem w każdym punkcie badawczym. Efektem tego jest uzyskanie w każdym punkcie badawczym wartości charakterystycznych parametrów: średniej zmienności dynamiki drgań N_av oraz sztywności dynamicznej K_d.

Następnie należy wykonać badania metodą młoteczkową. Trzeba dokonać wzbudzenia w każdym punkcie badawczym fali sprężystej za pomocą wzbudnika i zarejestrowania widma amplitudowo-czasowego. Efektem jest uzyskana wartość częstotliwości odbicia się fali ultradźwiękowej od dna f_T.

W kolejnym etapie – 1c – należy wykonać badania seminieniszczącą metodą odrywania i wyznaczyć w tych samych punktach badawczych, w których wykonano badania nieniszczącymi metodami akustycznymi (odpowiedzi na impuls i młoteczkową), wartość przyczepności na odrywanie f_b.

Etap 2 to proces uczenia i testowania sztucznej sieci neuronowej. Etap ten (RYS. 18) polega na utworzeniu bazy danych do nieniszczącej identyfikacji wartości przyczepności na odrywanie f_c,b. Jako dane do tego zbioru należy przyjąć wartości parametrów określone w n punktach badawczych w etapie 1.

Po dokonaniu analizy statystycznej parametrów uzyskanych w badaniach doświadczalnych następuje wybór sztucznej sieci neuronowej (jej struktury, algorytmu uczenia i liczby neuronów warstwy ukrytej), a następnie uczenie i testowanie.

Proponuje się wykorzystać sieć jednokierunkową, wielowarstwową, ze wsteczną propagacją błędu i algorytmem uczenia QUASI-NEWTONA, liczbą neuronów warstwy ukrytej 10 oraz z funkcją aktywacji warstwy ukrytej tanh, o strukturze pokazanej na RYS. 9.

Po uzyskaniu zadowalających wartości współczynnika korelacji liniowej R w procesie uczenia i testowania (R > 0,7) kolejnym krokiem jest weryfikacja doświadczalna sztucznej sieci neuronowej.

Następnie, w etapie 3 (RYS. 18), dokonywane są analizy numeryczne otrzymanych wyników oraz identyfikacja wartości przyczepność na odrywanie f_c,b. Uzyskane wartości f_c,b można zweryfikować seminieniszcząco w losowo wybranych punktach badawczych, wykonując odwierty wiertłem koronowym.

Korzystanie z opracowanej metodyki w praktyce

Wykorzystanie przedstawionej metodyki pozwala ocenić w praktyce wartość przyczepności na odrywanie warstw betonowych – ­wierzchniej od podkładowej w posadzkach. Etapy postępowania przedstawiono na RYS. 19.

Na postępowanie składają się dwa etapy.

Etap 1 obejmuje badania przedmiotowej (nadzorowanej) posadzki betonowej, których wyniki poddane analizie posłużą do identyfikacji wartości przyczepności na odrywanie warstw wierzchniej od podkładowej.

Etap ten składa się z: etapu 1a (RYS. 16), w którym należy wykonać badania chropowatości powierzchni warstwy podkładowej metodą optyczną przed zabetonowaniem warstwy wierzchniej w wybranych punktach pomiarowych; etapu 1b (RYS. 17), gdzie po wykonaniu warstwy wierzchniej należy wykonać badania doświadczalne na powierzchni posadzki nieniszczącymi metodami akustycznymi: odpowiedzi na impuls i młoteczkową w punktach pomiarowych pokrywających się z tymi, w których wykonano badania metodą optyczną. Utworzona zostanie w tym etapie baza danych dla konkretnej badanej w praktyce posadzki.

W etapie 2 (RYS. 20) następują analizy numeryczne otrzymanych w etapie 1 wyników za pomocą wybranej sztucznej sieci neuronowej oraz identyfikacja wartości przyczepność na odrywanie f_c,b.

Proponuje się użyć sieci jednokierunkowej, wielowarstwowej, ze wsteczną propagacją błędu i algorytmem uczenia QUASI-NEWTONA, liczbą neuronów warstwy ukrytej 10 oraz z funkcją aktywacji warstwy ukrytej tanh, o strukturze pokazanej na RYS. 9. Uzyskane wartości f_c,b można zweryfikować seminieniszcząco w losowo wybranych punktach badawczych na podstawie badań metodą odrywania.

Artykuł został opublikowany w materiałach konferencyjnych XIII Konferencji Naukowo-Technicznej „Warsztat Pracy Rzeczoznawcy Budowlanego”, Kielce–Cedzyna, 21–23 maja 2014 r. Redakcja posiada pisemną zgodę Komitetu Naukowego na opublikowanie artykułu.

Literatura

1. J. Bień, J. Hoła, L. Sadowski, „Modern NDT Techniques in Diagnostics of Transport Infrastructure Concrete Structures”, International Workshop on Smart Materials, Structures NDT in Canada 2013 Conference & NDT for the Energy Industry, Calgary 2013. 
2. J. Bungey, S. Millard, M. Gratham, „Testing of concrete in structures”, Taylor & Francis, London 2006. 
3. Ł. Drobiec, R. Jasiński, A. Piekarczyk, „Diagnostyka konstrukcji żelbetowych. T. 1, Metodologia, badania polowe, badania laboratoryjne betonu i stali”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 2010. 
4. Ch. Maierhofer, M. Krause, F. Mielentz, D. Streicher, B. Milmann, A. Gardei, Ch. Kohl, H. Wiggenhauser, „Complementary application of radar, impulse response and ultrasonics for testing concrete structures and metallic tendon ducts”, Proceedings of 83rd Annual Meeting Transportation Research Board of the National Academies, 2004. 
5. Ł. Sadowski, J. Hoła, „Application of an artificial neural network to the evaluation of pull-off adhesion of concrete layers”, [in:] B.H.V. Topping, P. Iványi (editors), „Proceedings of the Fourteenth International Conference on Civil Structural and Environmental Engineering Computing”, Civil-Comp Press, Stirlingshire 2013, UK, Paper 179. 
6. S. Erdem, A. Dawson, N. Thom, „Impact load-induced micro-structural damage and micro-structure associated mechanical response of concrete made with different surface roughness and porosity aggregates”, „Cement and Concrete Research”, 42/2012, pp. 291–305. 
7. T. Mathia, P. Pawlus, M. Wieczorowski, „Recent trends in surface metrology”, „Wear”, 271/2011, pp. 494–508. 
8. T. Mathia, H. Zahouani, K. Stout, P. Sullivan, W. Dong, E. Mainsah, N. Lou, „The development of methods for characterisation of rougness in three dimensions”, ECSC-EEC-EAEC, Brussels-Luxembourg 1993. 
9. F. Perez, B. Bissonette, R. Gagne, „Parameters affecting the debonding risk of bonded overlays used on reinforced concrete slab subjected to flexural loading”, „Materials and Structures”, 42/2009, pp. 645–662.
10. J. Reiner, M. Stankiewicz, „Evaluation of the predictive segmentation algorithm for the laser triangulation method”, „Metrology and Measurement Systems”, 18 (4)/2011, pp. 667–678.
11. P. Santos, E. Julio, „Correlation between concrete-to-concrete bond strength and the roughness of the substrate surface”, „Construction and Building Materials”, 21, 8/2007, pp. 675–681.
12. M. Siewczyńska, „Method for determining the parameters of surface roughness by usage of a 3D scanner”, „Archives of Civil and Mechanical Engineering”, 12 (1)/2012, pp. 83–89.
13. A. Davis, B. Hertlein, „Nondestructive testing of concrete pavement slabs and floors with the transient dynamic response method”, Proceedings of International Conference: Structural Faults and Repair, 1987.
14. S. Oh, B. Suh, M. Noh, S. Han, K. Kim, E. Cho, „Non-destructive test for the assessment of concrete structure safety applied to full-scale test model”, American Geophysical Union, Fall Meeting, 12, 2009.
15. Ł. Drobiec, R. Jasiński, A. Piekarczyk, „Metody lokalizacji wad konstrukcji betonowych – metoda ultradźwiękowa”, „Przegląd Budowlany”, nr 9/2007, s. 29–36.
16. Ł. Drobiec, R. Jasiński, A. Piekarczyk, „Metody lokalizacji wad konstrukcji betonowych – metoda młoteczkowa”, „Przegląd Budowlany”, nr 10.2007, s. 37–42.
17. A. Garbacz, „Nieniszczące badania betonopodobnych kompozytów polimerowych za pomocą fal sprężystych – ocena skuteczności napraw”, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2007.
18. T. Piotrowski, „Zastosowanie analizy sygnały impact-echo do oceny jakości zespolenia w układach naprawczych betonu”, rozprawa doktorska, Politechnika Warszawska, Warszawa 2009.
19. M. Sansalone, W. Streett, „Impact-echo: Nondestructive Evaluation of Concrete and Masonry”, Bullbrier Press, Ithaca 1997.
20. J. Silfwerbrand, H. Beushausen, „Bonded concrete overlays – bond strength issues”, Proceedings of the First International Conference on Concrete Repair, Rehabilitation and Retrofitting (ICCRRR 2005), Cape Town, South Africa2 005, pp. 19–21.
21. Ł. Sadowski, „Nieniszcząca ocena zespolenia warstw betonowych w podłogach z wykorzystaniem sztucznych sieci neuronowych”, rozprawa doktorska, Politechnika Wrocławska, Wrocław 2012.
22. J. Hoła, Ł. Sadowski, „Testing interlayer pull-off adhesion in concrete floors by means of nondestructive acoustic methods”, 18th World Conference on Non Destructive Testing, Durban 2012.
23. Ł. Sadowski, „Analiza wpływu chropowatości podkładu betonowego na przyczepność na odrywanie warstwy wierzchniej”, „Informatyka, Automatyka Pomiary w Gospodarce i Ochronie Środowiska” (IAPGOŚ), 1/2013, s. 39–42.
24. J. Hoła, Ł. Sadowski, K. Schabowicz, „Nondestructive identification of delaminations in concrete floor toppings with acoustic methods”, „Automation in Construction”, 20 (7)/2011, pp. 799–807.
25. Ł. Sadowski, J. Hoła, „Neural prediction of the pull-off adhesion of the concrete layers in floors on the basis of nondestructive tests”, „Procedia Engineering”, 57/2013, pp. 986–995.
26. Ł. Sadowski, J. Hoła, „New nondestructive way of identifying the values of pull-off adhesion between concrete layers in floors”, „Journal of Civil Engineering and Management”, 2014 (przyjęty do druku).
27. A. Garbacz, L. Courard, K. Kostana, „Characterization of concrete surface roughness and its relation to adhesion in repair systems”, „Materials Characterization”, 56 (4–5)/2006, pp. 281–289.
28. A. Garbacz, L. Courard, K. Kostana, „Characterization of concrete surface roughness and its relation to adhesion in repair systems”, „Materials Characterization”, 56 (4–5)/2006, pp. 281–289.
29. J. Hoła, Ł. Sadowski, K. Schabowicz, „Non-destructive evaluation of the concrete floor quality using Impulse Response s’Mash and Impact-Echo Methods”, e-Journal of Nondestructive Testing & Ultrasonics 14 (3)/2011.
30. Ł. Sadowski, „Non-destructive identification of defects in power support structure foundations by means of acoustic techniques”, „Key Engineering Materials”, 2014 (przyjęty do druku).
31. Ł. Sadowski, „Non-destructive evaluation of the pull-off adhesion of concrete floor layers using RBF neural network”, „Journal of Civil Engineering and Management”, 19 (4)/2013, pp. 550–560.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!